Johan zat op zijn gemak tv te kijken toen de bel ging. Tot zijn grote verrassing was het Marjolein, zijn vroegere buurmeisje. Haar moeder was niet thuis en ze was haar sleutel vergeten. Aangezien ze heel dringend naar de wc moest, had ze niets anders had kunnen bedenken dan bij hem aan te bellen met de vraag of ze bij hem even zou mogen gaan.

In een fractie van een seconde realiseerde Johan zich dat het ruim drie jaar geleden was dat hij haar voor het laatst had gezien. Toen was ze nog een slungelige bakvis van twaalf jaar, nu stond er aan zijn deur echter een tiener. Een mooie bijna-vrouw. Net als veel van haar leeftijdsgenoten droeg ze de onvermijdelijke jeans, de broekband zo laag op de heupen dat toch vooral de navel niet bedekt zou worden, met daarop een kort, strak en sexy shirtje. Aan haar lichaam zat geen gram teveel of te weinig. Ze had een gaaf gezicht met mooie donkere ogen, die hem verlegen aankeken. Het lange haar, dat ze in een staart droeg, met wilde lokken over haar voorhoofd en voor haar ogen, maakten het plaatje compleet. Terwijl Marjolein het toilet bezocht ordende Johan zijn gedachten.

Zo'n zes jaar geleden waren haar ouders naast hem komen wonen. Op de eerste de beste dag had Marjolein al doodgemoedereerd aan de deur gestaan om kennis te maken. Daarna was ze een graag geziene gast in zijn huis geworden, die vaak te pas en soms te onpas kwam binnenvallen. Tegelijkertijd had zich tussen zijn vrouw, nu zijn ex, en de buren een hechte vriendschap ontwikkeld. Zo hecht, dat ze er drie jaar later met de buurman vandoor was gegaan. Johan had dat niet zo erg gevonden, hun huwelijk zat toch al tijden op een dood spoor. Voor de moeder van Marjolein was het echter een hele schok geweest. Ze had onmiddellijk het contact met Johan verbroken en ook haar dochter verboden om nog langer met hem om te gaan. Weer een jaar later, drie jaar geleden dus, waren ze op een dag plotseling verhuisd.

Toen Marjolein terugkwam van het toilet stelde hij voor dat ze bij hem op haar moeder zou wachten. Aanvankelijk was ze timide, maar na een halfuurtje viel de schroom van haar af en kletste ze aan ��n stuk door. Uiteraard had ze het voornamelijk over de ervaringen die alle tienermeisjes lijken te hebben. Zoals de �heftige� belevenissen op school en met haar vriendinnen. Gaandeweg werd het gesprek echter serieuzer en begon ze te praten over de problemen thuis. Haar moeder had de hypotheek van hun vorige huis, het huis naast dat van Johan, niet meer kunnen opbrengen en sindsdien woonden ze in een huurhuis, een paar straten verderop. Het was echter nog steeds moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Haar moeder verdiende namelijk niet genoeg om in haar eentje alle kosten te dragen. Daar kwam bij dat haar vader de alimentatie nooit betaalde, en daartoe ook niet gedwongen kon worden. Niemand wist namelijk waar hij, en met hem de ex van Johan, gebleven waren. Waarschijnlijk waren ze naar het buitenland verhuisd. De problemen waren zo groot dat ze misschien wel weer zouden moeten verhuizen. Zelfs het geld dat Marjolein met haar krantenwijk verdiende ging helemaal op in het huishouden. Maar ze zou er zelf ook wel eens leuke dingen van willen doen. Zoals leuke kleren kopen bijvoorbeeld, of cd�tjes. Waarschijnlijk zou ze niet eens mee kunnen met de studiereis van school. Terwijl Marjolein haar hart uitstortte kreeg Johan een idee. Ze was een erg leuke meid en hij zou haar best willen helpen. Maar niet zomaar, dan zou ze daar wel wat voor moeten doen. Het was hem 50 euro waard als ze aanstaande vrijdagavond voor hem zou koken en hem daarna zijn eten en drinken zou serveren. Daar hoefde Marjolein niet lang over na te denken, ze had wel vaker gekookt en dit vond ze een gaaf plan.

En inderdaad, twee dagen later kookte ze een eenvoudige maar lekkere maaltijd, die ze gezamenlijk aten. Na de vaatwas serveerde ze hem eerst koffie en daarna nog een paar glaasjes wijn. Tussendoor hield ze hem gezellig kletsend gezelschap. Om tien uur zei Johan naar waarheid dat hij het erg leuk had gevonden en gaf haar het geld. Bij de deur keek ze nog eens achterom. "Bedankt. Ik vond het ook super. Doei." En weg was ze. In de weken die volgden had Johan zich wel eens afgevraagd of hij ooit nog iets van haar zou horen, maar ondertussen dacht hij er niet meer aan. Totdat op een dag Marjolein toevallig de hoek kwam omzeilen, precies op het moment dat hij thuiskwam van zijn werk. T� toevallig. Dit was al die jaren nooit gebeurd en daarom verdacht Johan haar ervan stiekem op de uitkijk te hebben gestaan. En hij had zo zijn vermoeden waarom. Dat vermoeden werd bevestigd toen Marjolein in het voorbijgaan opperde dat als hij weer eens een serveerster nodig had, ze zich aanbevolen hield. Johan vond het idee de moeite van het bespreken wel waard, wat hem betreft zelfs nog diezelfde avond. Het was zonneklaar dat ze op dit antwoord had gehoopt. Nog voor hij uitgesproken was had ze al gezegd dat ze na het eten langs zou komen. Ze was zelfs zo happig dat Johan een ingeving kreeg. Wat zou ze doen als hij er bepaalde eisen aan zou verbinden? In afwachting van haar komst dacht hij daar nog eens goed over na en toen ze aanbelde had hij zijn plan klaar. Toen Marjolein hoorde dat ze nog een keer mocht komen, mits ze er als een echte serveerster zou uitzien, barstte ze in lachen uit. Dat vond ze wel komisch. Alleen, hoe zag een echte serveerster er uit? Johan lachte met haar mee maar gaf geen antwoord. Dat zou ze namelijk zelf maar moeten zien uit te puzzelen.

Toen hij haar twee dagen later binnenliet, het was weer op een vrijdagavond, en ze haar jas uitdeed, was hij even sprakeloos. Het was zonneklaar dat ze haar uiterste best had gedaan om er als een echte serveerster uit te zien. Alleen had dat anders uitgepakt dan zij waarschijnlijk had bedoeld. In de gang stond namelijk een sexy schoonheid. Marjolein droeg een korte, zwarte rok en had haar benen in zwarte panty's gestoken. Daarboven droeg ze een strakke, witte bloes waaronder haar beha, ook wit, zich duidelijk aftekende. Met onverholen belangstelling keek Johan haar een tijdje goedkeurend aan. Onder die blik wist Marjolein zich geen raad met haar houding. Pas toen Johan zei dat ze er schitterend uitzag, keek ze opgelucht en met een schuchter lachje naar hem op. Opnieuw deed ze erg haar best en het werd weer een geslaagde avond.

In tegenstelling tot de vorige keer hoorde hij daarna veel sneller weer iets van haar. Tien minuten nadat ze naar huis was gegaan hing ze namelijk al aan de telefoon. �Zeg buurman, ik vind het supergezellig en zou het best vaker willen doen.� Johan kon een glimlach niet onderdrukken. Daar had hij al op gerekend en in zijn plannetje ook rekening mee gehouden. "Het was bedoeld als een aardigheidje, als een extraatje voor jou. Ik wil er geen gewoonte van maken." Marjolein liet zich echter niet zo maar afpoeieren. "Kan ik je misschien nog andere gedachten brengen?" Johan grinnikte heimelijk om zoveel na�viteit. �Misschien," zei hij veelbetekenend. Het meisje hapte direct. �Hoe dan?� Nu zei Johan het recht voor zijn raap. �Ik wil je best nog eens laten koken. Mits je er weer uitziet als een serveerster, zoals vanavond, maar dan zonder dat je een beha draagt!" Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Vervolgens riep ze dat ze dat dus niet zou doen. Echt niet! Nooit! Vervolgens gooide ze de hoorn op de haak. Vijf minuten later hing ze echter alweer aan de lijn; ze had er even over nagedacht en bij nader inzien zag ze er toch geen kwaad in. Dus deed ze het toch maar wel.

En zo stond ze een week later toch weer op de stoep. Voordat ze haar jasje uittrok aarzelde ze even en even later begreep Johan waarom. Want ze droeg weliswaar hetzelfde witte shirt als een week geleden, alleen tekenden zich daar in plaats van haar beha, nu haar 'bijna-vrouw borsten' heel goed in af. Weer wist Marjolein zich geen raad met haar houding. Johan deed echter heel gewoon tegen haar, alsof er niets aan de hand was. De koelkast lag vol dus hij zou vanzelf wel zien wat de pot zou schaften. Terwijl Marjolein het eten bereidde liet ze zich niet zien. Pas toen het tijd was om aan tafel te gaan was er voor haar geen ontkomen meer aan. Nu kon ze hem niet langer ontlopen. Tijdens het eten durfde ze hem niet aan te kijken en was ze zwijgzaam. Dit vond ze duidelijk heel eng. Johan was echter niet van plan om iets aan de situatie te veranderen. Per slot van rekening had ze er zelf mee ingestemd. Ondertussen praatte hij gewoon tegen haar en maakte hij volop grapjes. Dat leek te helpen. Want naarmate de avond vorderde ontspande ze zienderogen. Tot ze uiteindelijk de schroom van zich afwierp en ze helemaal ontdooide. Vanaf dat moment deed ze ook geen pogingen meer om zich te verbergen. Soms merkte ze dat hij naar haar boezem keek, soms niet. Maar als ze het merkte gaf hij haar een geruststellende knipoog en daar reageerde ze iedere keer op met een glimlach. Op een bepaald moment ontstond bij Johan zelfs de indruk dat ze het spelletje was gaan meespelen. Want zakte ze eerst door haar knie�n om zijn glas op tafel te zetten, ineens deed ze dat door zich licht voorover te buigen. Daarmee stelde ze hem in staat om een blik in haar shirt te werpen en half en half te zien hoe klein en mals haar borsten waren. Een half uurtje voor tijd ging ze even naar het toilet. Toen ze daarvan terugkwam viel het Johan direct op dat er een extra knoopje openstond. Het leek er op dat ze zich met meer overtuiging in haar rol had geschikt. Want toen ze vervolgens weer een glas wijn wilde inschenken, de laatste voor ze naar huis zou gaan, en ze over de tafel boog, keek Johan, of hij het wilde of niet, precies in haar shirt. Voor een moment, het duurde hem veel te kort, kon hij haar kleine, puntige tepels zien.

Bij het weggaan zei Johan dat ze voorlopig elke week zou mogen komen om te koken. In het vervolg zou ze er echter niet meer als een serveerster uit hoeven te zien. Een doorzichtig shirt, zonder een beha eronder, zou volstaan. Marjolein gaf niet direct antwoord. Pas toen ze al buiten stond stak ze haar hoofd nog een keer door de deuropening. "Doei, tot volgende week!"

De twee daaropvolgende avonden droeg Marjolein geen rokje meer maar een jeans. De eerste keer droeg ze daar een heel mooi, rood truitje op. Het was niet heel erg doorzichtig, zelfs minder dan het witte shirt, maar dat werd helemaal gecompenseerd door de inkijk als ze voorover boog. Het shirtje was namelijk zo wijd en zo diep ingesneden dat Johan iedere keer een onbelemmerd zicht had op haar hangende borsten, inclusief de tepels. De tweede avond droeg ze een kort, roze shirtje. Hoewel de omschrijving 'netje' beter op zijn plaats geweest zou zijn. Het kon niet anders of ze droeg het alleen maar voor de vorm. Haar borsten, klein, mals en goedgevormd, waren helemaal zichtbaar en haar puntige tepels piekten trots door de mazen van de stof. Blijkbaar vond Marjolein het niet erg meer om zo rond te lopen. Sterker, voor het eerst gedroeg ze zich helemaal ongedwongen en was ze zelfs spontaner dan ooit. Als altijd deed ze erg haar best om het hem naar de zin te maken. Johan genoot van het meisje en het was zichtbaar dat zij ook genoot. Des te meer was ze verrast toen hij er plotseling toch een eind aan maakte.

Johan had haar nu drie keer in die gewaagde outfit om zich heen gehad en eigenlijk wilde hij wel weer eens wat anders. Intussen kende hij haar goed genoeg om te weten hoe hij dat het beste aan kon pakken. Dus bij het afscheid bedankte hij haar voor de leuke avonden en zei vervolgens dat ze niet meer hoefde te komen. Het was wat hem betreft de laatste keer geweest. Hij hoopte dat ze iets leuks zou gaan doen met de 250 euro die ze tot nu toe had verdiend. Marjolein keek hem afwisselend verbaasd en teleurgesteld aan en vroeg toen of ze iets niet goed had gedaan. Naar waarheid antwoordde Johan dat ze het juist uitstekend had gedaan. "Je kan lekker koken en het was heel gezellig. Vooral de laatste drie avonden waren een succes." Bij die woorden verscheen er een blos op haar wangen, die opmerking snapte ze. Net als die keer over de telefoon vroeg ze of ze zijn besluit nog kon veranderen. Johan keek haar even peinzend aan en schudde toen zijn hoofd. Haar gezicht betrok, hier had ze duidelijk niet op gerekend. "Kun je niet iets nieuws bedenken. Iets waardoor je het toch weer leuk vindt? Johan schoot bijna in de lach. De lieve, na�eve schat had niet eens in de gaten wat ze had voorgesteld. Met de toezegging dat hij er nog eens een nachtje over zou slapen en dat ze hem in de loop van volgende week maar eens moest bellen, nam hij afscheid. Hij zag haar bijna denken; �gelukkig, er is nog een kans�.

Alleen wachtte ze helemaal geen week maar belde ze hem de volgende dag al. �Dag Johan, ik ben het, Marjolein. Heb je er al over nagedacht?� Johan grinnikte, het was geen 'buurman' meer maar 'Johan'. Nu wist hij zeker dat ze solide in zijn web zat. Plompverloren, zonder verdere inleiding, overrompelde hij haar met zijn nieuwe voorwaarde. "Ik heb er inderdaad over nagedacht. Je mag komen. Maar de nieuwe voorwaarde is dat je voortaan weer een rokje draagt. Alleen� zonder ondergoed eronder. Dus g��n beha, maar ook g��n slipje meer!� Na die woorden gooide Marjolein meteen de hoorn er op, zonder verder nog een woord te zeggen. Net als de vorige keer. Ook het verdere verloop was identiek; vijf minuten later belde ze alweer terug. "Als je belooft dat er niets gebeurt, als je me niet zal aanraken, dan doe ik het." Omdat hij dat toch al niet van plan was had Johan dat wel kunnen beloven, maar hij deed het niet. "Take it or leave it, en je moet nu beslissen. Dus wat wordt het, ja of nee?" Haar antwoord verbaasde hem niet.

Zo liep Marjolein een week later toch weer bij hem rond. In een rokje en een doorzichtig shirt. Dat ze geen beha droeg, dat kon hij wel zien. Naar de rest moest hij echter gissen. Met succes zorgde ze er namelijk voor dat hij geen moment onder haar rok kon kijken. Hoewel ze aanvankelijk wel afhoudend tegenover hem was en nerveus oogde, leek het haar echter toch minder moeite te kosten dan die eerste keer zonder beha. Zo zei ze bijvoorbeeld niet veel, en als ze wat zei dan hakkelde ze, maar tegelijkertijd was ze ook giechelig. Naarmate de avond vorderde herwon ze echter zienderogen haar zelfvertrouwen. Johan vond haar en vond het prachtig. Het wond hem op dat dit lekkere ding zich zo door hem liet manipuleren. Dit was nog eens een leuk spelletje. En Marjolein speelde het lekker mee want ze bleef hem nu heel vertrouwelijk bij zijn voornaam noemen. Het was geen �buurman� meer maar �Johan�. Vanzelfsprekend ging de avond heel snel en was het plotseling half tien. Nog een halfuur en dan zou ze naar huis gaan. Een mooie tijd voor de grande finale, vond Johan.

Marjolein zat geknield op de grond, aan de andere kant van de salontafel, en babbelde er lustig op los. Daardoor wist hij dat ze zondag jarig zou zijn, ze zou 16 worden, en dat ze volgende week vrijdag niet zou komen. Dan had ze namelijk een schoolfeest. Van het geld dat ze had verdiend zou ze morgen nieuwe kleren gaan kopen. Ze wist alleen nog niet hoe ze dat aan haar moeder moest verklaren. Maar daar zou ze wel wat op vinden. Plotseling, midden in een van haar verhaaltjes, vroeg Johan of ze wilde gaan staan. Vreemd genoeg gehoorzaamde Marjolein direct. Benieuwd wat hij nu weer van plan was wachtte ze vervolgens nietsvermoedend af. Aangezien Johan zeker wilde weten dat ze geen slipje droeg moest ze pal voor hem op de tafel gaan zitten. Haar glimlach bevroor. �Maar die draag ik ook niet,� stamelde ze nog. Johan schudde zijn hoofd. Daar had hij geen boodschap aan, hij wilde dat ze het bewees. Marjolein stond in dubio. Ze werd afwisselend rood, wit en dan weer rood en het was zichtbaar dat ze een uitweg zocht. Tot ze uiteindelijk een diepe zucht slaakte en in beweging kwam. Toch weer onzeker, liep ze om de tafel en ging vervolgens recht tegenover hem op de rand ervan zitten. Blijkbaar viel zijn eis nog binnen de grenzen van wat ze bereid was te doen. Als vanzelf was haar rokje licht omhoog geschoven. Omdat Marjolein haar knie�n tegen elkaar aanhield, voorkwam ze echter dat Johan in haar kruis kon kijken. Na een paar tellen gaf ze haar verzet echter op en deed ze, met dichtgeknepen ogen en gebalde vuisten, haar benen uiteen. Niet ver, maar ver genoeg om Johan te overtuigen. Want voor een tel kreeg hij een glimp te zien van haar blote kruis. Het tafereel was zo onwerkelijk, zo pervers, dat Johan zich afvroeg of hij niet te ver gegaan was. Tegelijk worstelde hij met de vraag waarom ze zo naar zijn grillen luisterde, in plaats van hem uit te maken voor viezerik of gewoon weg te rennen. Johan keek nog eens goed naar hoe ze erbij zat; gespannen, snel ademhalend, haar ogen dichtgeknepen, haar vuisten gebald. Maar ze zat er en ze bleef zitten. Marjolein liep niet weg, ze gaf hem wat hij wilde. Uiteindelijk gaf Johan haar, op zijn beurt, wat zij wilde. Behalve de eerlijk verdiende 50 euro, gaf hij haar ook nog een zelfde bedrag voor haar verjaardag. Vanwege het schoolfeest was de volgende afspraak over twee weken.

Hij had nu zes keer een avond met haar doorgebracht en was daarom aan haar aanwezigheid gewend geraakt. Nu het weer vrijdag was, en ze naar het schoolfeest was, miste hij haar. Hij was benieuwd of ze een leuke verjaardag had gehad en of ze inderdaad nog leuke kleren had gekocht. Al met al had ze 350 euro verdiend en dat was toch een leuk bedrag om mee te shoppen. Tegen elf uur, net toen Johan op het punt stond om naar bed te gaan, ging de bel. Wie kon dat in hemelsnaam zijn? Tot zijn verrassing was het Marjolein. Ze was feestelijk gekleed, in een uiterst kort rokje en een veel te kort en te strak bloesje. Wat had ze een gewaagde outfit aan! "Hoi Johan. Het feest is erg gezellig. Maar ik wilde toch nog even hallo komen zeggen. Heb je me een beetje gemist? En heb je wel fatsoenlijk gegeten?� Vergiste hij zich of klonk het een beetje broeierig? Zonder op een antwoord te wachten vertelde ze dat ze ruzie had gekregen met haar vriendin. De trut was alleen maar stinkend jaloers op haar nieuwe kleren, foeterde ze. Erg goed kwam ze daarbij niet uit haar woorden. Johan grinnikte, ze was onmiskenbaar aangeschoten. Daarom dacht hij dat ze maar het beste naar huis kon gaan. Althans, als ze niet meer naar het feest terug zou gaan. Toen kwam de aap uit de mouw. Ze zou vannacht bij haar vriendin zijn gaan slapen. Maar nu ze ruzie hadden had ze daar geen zin meer in. En omdat ze er vannacht niet zou zijn was haar moeder er ook niet. Die was naar familie in het noorden van het land en zou daar een nachtje overblijven. �Je hebt toch niet weer je sleutel vergeten,� vroeg Johan gekscherend. �Nee hoor,� antwoordde ze, en toen werd het stil. Plotseling begon het Johan te dagen. Zijn hart sloeg een slag over en hij had moeite te geloven wat hij plotseling dacht. Wie speelde er een spelletje met wie, vroeg hij zich af. Want nu begreep hij pas wat ze wilde. Nu pas besefte hij dat ze hier, bij hem, wilde blijven slapen. Maar daar was hij helemaal niet op ingericht. Hij had wel een extra kamer, die hij als rommelkamer gebruikte, maar een bed stond er niet. Zijn hart miste weer een slag; dat wist ze natuurlijk verdomde goed! Wie speelde met wie, wat ging er in dat mooie hoofdje om? "Wat is nu precies de bedoeling?" Marjolein kreeg een kleur en ze hakkelde. Nou, als hij het goed zou vinden zou ze graag hier willen blijven slapen. Dan wilde ze best op de bank gaan liggen, of desnoods gewoon op de grond. Maar het hoefde niet. Als hij het niet goed vond dan zou ze wel iets anders bedenken. Voordat ze uitgepraat was had Johan zijn beslissing echter al genomen. Ze mocht dan wel aangeschoten zijn, ze had er duidelijk ook goed over nagedacht. Hij verdacht haar er zelfs van dat ze het zo had opgezet. Dat ze bewust ruzie met haar vriendin had gemaakt, om zo een reden te hebben om hier te kunnen zijn. Door de afspraak dat ze bij haar vriendin zou gaan slapen was haar moeder er niet, dus waren er ook geen vragen. Ineens wist hij het zeker, het was een vooropgezet plan.

Marjolein was al verlegen geworden door alles wat ze had gezegd, of juist niet had gezegd, maar onder zijn vorsende blik kromp ze ineen. Naar zijn antwoord luisterend begon ze licht te beven en verscheen er een blos op haar gelaat. Van Johan mocht ze blijven maar alleen met aangescherpte regels. In het vervolg zou ze, als ze eenmaal binnen was, direct en zonder dralen naar de badkamer moeten gaan en daar haar ondergoed uitdoen. Dat niet alleen, ze moest het ondergoed ook nog eens netjes bij hem komen brengen. Met ingang van vanavond. Net zolang tot hij iets nieuws had bedacht. Op zijn vraag of ze dat begrepen had, knikte ze, maar ze verroerde zich niet. Het gebaar dat hij vervolgens maakte was uiterst simpel. Zonder een woord te zeggen wees hij veelzeggend naar de deur. De betekenis ervan was niet mis te verstaan, met woorden had hij het niet duidelijker kunnen zeggen. Ook Marjolein begreep het direct. Met ogen groot als groot als schoteltjes rende ze de kamer uit, zonder verder nog iets te zeggen. Klaarblijkelijk wist ze heel goed wat ze wilde en had ze er ook heel wat voor over. Want twee minuten later kwam ze weer binnen, met haar beha en slipje als een prop in haar vuist. Zonder veel omhaal legde ze het in zijn hand. Daar nam hij geen genoegen mee, dat was hem te nonchalant. Dus gaf hij het hoopje terug. "Ik had gevraagd om het NETJES te brengen!" Een paar tellen lang bleef Marjolein stokstijf staan en werd ze opnieuw afwisselend rood, wit en weer rood. Toen schudde ze haar hoofd en gaf ze hem opnieuw haar ondergoed, ditmaal stuk voor stuk en uitgevouwen. Eerst haar beha, toen haar string. Nu was Johan tevreden. Het rode setje had niet veel om het lijf. Haar borsten bleken te passen in een 75B cup en voor de string was maar weinig stof gebruikt. Marjolein droeg heel sexy ondergoed, vond hij.

Ondertussen was er door de wijze waarop ze iedere keer op zijn voorwaarden reageerde een nieuw idee bij hem ontstaan. Het was van meet af aan zijn plan geweest om haar in een milde vorm van exhibitionisme te manoeuvreren. Het spel van het opzoeken van grenzen, bij hemzelf en bij anderen, vond hij nu eenmaal altijd spannend. Desondanks had hij geen snode bedoelingen met haar gehad, en had hij die nog steeds niet. Geld had in zijn plan een rol gespeeld, maar niet in die mate dat het verklaarde waarom ze aan het spel was gaan meedoen. Zoveel was het per slot van rekening nu ook weer niet geweest. Toch was ze hem blijven bellen, stond ze vanavond onverwachts voor zijn deur en deed ze alles wat hij vroeg. De grenzen van Marjolein bleken dus zo rekbaar dat Johan dacht dat de lat best nog wat hoger gelegd kon worden. Een stuk hoger dan hij zich vooraf had voorgenomen.

Zonder iets te zeggen tikte Johan tweemaal met zijn wijsvinger op zijn knie. Ook deze keer snapte Marjolein, die nog steeds doodstil stond te wachten, direct de betekenis van het gebaar. En weer was er geen verzet of protest. Integendeel, vuurrood ging ze voor hem staan, met de kennelijke bedoeling om zijdelings op zijn schoot te gaan zitten. Johan schudde echter zijn hoofd. Dat was niet zoals hij het wilde. Ze stond recht voor hem en zo moest ze ook gaan zitten. De vurige blos op haar wangen leek er ondertussen permanent te staan. Toch was er ruimte voor nog meer en deze keer kleurde ze tot diep in haar nek. Evengoed deed ze andermaal wat hij zei. De enige manier om zijn wens te vervullen was om eerst haar benen te spreiden. Echter, daarvoor was haar rokje te strak. Dat moest ze dus een stukje optrekken. Dat lukte haar zonder zich direct, in letterlijke zin, bloot te geven. Vervolgens schuifelde ze vooruit tot ze over zijn knie�n stond en liet zich toen zakken. Nu zat ze met haar blote billen op de punt van zijn knie�n en keek Johan precies op haar strak uitziende, maagdelijke kutje. Tegelijkertijd rook hij de aangenaam zoete geur die uit haar kruis opsteeg. Johan was verbluft. Misschien was het meisje toch niet zo na�ef als hij had gedacht. Want de zoete de geur uit haar kruis was onmiskenbaar de geur van een parfum. Eens te meer overtuigde het Johan ervan dat ze handelde volgens plan. Hij vroeg hij zich af waar ze precies op uit was en tot hoever ze zou willen gaan. Hij kon zich echter er wel een voorstelling van maken.

Johan vatte haar bij haar middel en trok haar langzaam naar zich toe. Centimeter voor centimeter schoof ze over zijn benen omhoog. Net voor het moment supr�me, het moment dat het contact tussen haar en zijn kruis tot stand zou zijn gebracht, stopte hij. Haar rok was ondertussen helemaal over haar heupen geschoven. Feitelijk zat ze dus naakt in zijn schoot. Vervolgens pakte hij haar knie�n en zette die naast zijn heupen. Nu zat ze als het ware geknield op hem. Hoewel Marjolein zich niet waarneembaar had verroerd, en het leek alsof ze alles gelaten had ondergaan, had ze wel degelijk heel subtiel aan de manoeuvre meegewerkt. Anders zou ze nooit in deze positie terecht gekomen zijn. Desondanks was ze zeer gespannen, haalde ze snel en oppervlakkig adem en keek ze met grote ogen strak voor zich uit. Johan vermoedde dat als hij nu zou doorgaan hij veel, zo niet alles, met haar zou kunnen doen. Dat was echter zijn bedoeling niet. Een schepje erboven op kon echter nog wel, vond hij. Dus legde hij zijn handen hoog op haar dijen en spreidde haar benen nog wat verder open. Marjolein knipperde met haar ogen maar ze zei of deed niets. Pas toen Johan haar vervolgens stevig tegen zich aandrukte, reageerde ze voor het eerst actief. Met een zucht legde ze haar hoofd op zijn schouder en sloeg ze haar armen om zijn nek. Daar zat hij dan, 38 jaar, dus eigenlijk al een oude lul, met een halfnaakte, net 16-jarige meid op zijn schoot! Niet zomaar een meid, maar het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Een prachtige bijna-vrouw, een lolita. En bovendien nog een heel gewillige lolita ook.

Marjolein had zich als het ware overgegeven en bleef met haar volle gewicht tegen hem aanleunen. Johan deed verder echter niets meer. Het was hem alleen om dit moment gegaan, het moment van haar overgave. Daarmee had hij zijn doel bereikt en was het spel gespeeld. Na enkele tellen, zonder dat ze een woord gewisseld hadden, besloot hij om de betovering te verbreken en hij duwde haar van zich af. �Je mag vannacht blijven slapen, in mijn bed. Ik blijf beneden en gebruik de bank." Het was hem niet duidelijk of ze teleurgesteld was of juist opgelucht. Want Marjolein slaakte slechts een diepe zucht en ging meteen naar boven. Tijdens het ontbijt de volgende ochtend, vertelde Johan dat hij bij nader inzien hun wekelijkse ontmoeting nu definitief wilde stoppen. Natuurlijk zou zijn deur openstaan voor als ze zo nu en dan eens bij zou willen kletsen. Marjolein knikte alleen maar, ten teken dat ze het begreep. Waarschijnlijk voelde ze aan dat het deze keer menens was en dat het geen zin zou hebben om hem over te halen. Ze deed althans geen poging daartoe.

In eerste instantie kwam ze inderdaad geregeld op visite. Zelfs kookte ze nu en dan nog eens voor hem, zoals Johan haar soms ook wat geld toestopte. Hij stelde echter geen eisen meer en dus gebeurde er verder niets bijzonders. De keren dat ze er was, was het heel gezellig en stilaan ontstond er tussen hen een vorm van vriendschap. Desondanks nam na verloop van tijd de frequentie van haar bezoekjes af, totdat ze een paar maanden later helemaal niet meer kwam. Johan had er vrede mee. Hij begreep heel goed dat ze andere prioriteiten had. Per slot van rekening was ze een tiener en die hebben nou eenmaal een hectisch leven. En dan nog, wat moest ze met een oude lul als hij. Evengoed dacht hij vaak aan haar en hij hoopte maar dat het goed met haar zou gaan. Het was jammer dat hij niet wist of het ook werkelijk zo was, maar wat kon hij anders dan zich erbij neerleggen? Op enig moment was de herinnering verbleekt en sloot hij voor zichzelf de periode �Marjolein� af.

Het was ondertussen meer dan een jaar geleden dat hij haar voor het laatst had gezien, en anderhalf jaar na de nacht die ze bij hem had doorgebracht. Dus was de verrassing groot toen ze op een avond toch weer voor de deur stond. Met de vraag, en een brede lach, of ze bij hem naar de wc mocht gaan. Ze moest zo nodig en had geen sleutel bij zich. Johan schoot in de lach, dat vond hij wel humor. Van de mooie, sexy, verlegen bijna-vrouw die ze een ruim jaar geleden nog was, was niet veel meer over. Aan de deur stond een knappe, sexy, zelfbewuste een-en-al-vrouw van 17 jaar.

Binnen de kortste keren was het weer als vanouds, dus vertrouwd en gezellig. Vooral omdat Marjolein nog steeds Marjolein was en hem dus de oren van de kop kletste. Wat dat betreft was ze geen spat veranderd. Meer dan een jaar, het was een lange tijd om in ��n gesprek te overbruggen. Maar voor Marjolein was dat geen probleem. Zij en haar moeder woonden nog wel in hetzelfde huis, een paar straten verderop, maar dat zou nu niet lang meer duren. Haar moeder had een betere baan gevonden, in het noorden. En ze had nu een vriend, ook in het noorden. Waarmee ze wilde gaan samenwonen. Dus over een maand zouden ze alsnog gaan verhuizen. Maar daar had Marjolein helemaal geen zin in, ze ging niet mee. Op de eerste plaats omdat ze haar school wilde afmaken, maar ook omdat ze hier haar vriendinnen had. Bovendien mocht ze die man helemaal niet. Ondertussen zat ze in het laatste jaar van het VWO en zouden over een paar maanden de examens beginnen. Helaas stond ze er niet zo goed voor, met name met alle talen stond ze slecht. Dat was ook de reden van haar komst. Want misschien dat Johan haar zou willen helpen. Ze was hem namelijk nooit vergeten. Ook al had ze lang niets van zich laten horen, ze had wel heel vaak aan hem gedacht. Overigens had ze haar moeder nooit verteld dat ze hem een tijdlang had bezocht, laat staan dat ze verteld had dat ze er geld mee had verdiend.

�Maar als je moeder gaat verhuizen en jij gaat niet mee, waar ga je dan wonen? Heb je daar al een oplossing voor?� Dat had ze dus niet! �Misschien dat ik zolang bij mijn vriendin kan logeren. En als dat niet kan, nou ja, dan zie ik wel weer verder.� Johan luisterde met gemengde gevoelens. Haar vage antwoord stemde hem niet tevreden en hij vroeg zich af wat de werkelijke reden van haar komst was. Alleen maar omdat ze hulp nodig had bij talen? Na een jaar niets van zich te hebben laten horen? Johan geloofde er niets van, er moest nog een andere reden zijn. Toen vielen hem de schellen van de ogen. Hij dacht ineens de werkelijk reden van haar komst te kennen. En hoe meer hij er over nadacht, hoe meer hij ervan overtuigd raakte dat het zo was. Marjolein was er om te peilen of ze bij hem kon blijven! Het was haar bedoeling om bij hem in te trekken! Door die gedachte begon zijn bloed te kolken. �Is er misschien nog een andere reden voor je komst?� Er verschenen rode vlekken in haar nek en ze durfde hem niet aan te kijken. Ze herstelde zich echter en toen kwam het hoge woord er uit. "Nou... ik had gedacht... Jij hebt boven toch een lege kamer? Ik dacht... ik weet niet... Misschien zou je die wel aan mij willen verhuren. Wil je dat?"

Zo zag hij haar een jaar niet, zo bood ze zichzelf op een presenteerblaadje aan. Ondanks het spel dat ze hadden gespeeld. Of was het juist dankzij? Wilde ze het spel vervolgen of misschien zelfs een nieuw spel opstarten? Niet dat het hem wat uitmaakte, hij had zijn besluit al genomen. Dat liet hij echter nog niet blijken. "Daar vraag je me nogal wat." Marjolein slikte een paar keer, haalde vervolgens diep adem, en keek hem toen vastberaden aan. "Dan zou ik ook weer voor je kunnen koken..." Duidelijker had ze niet kunnen zijn. Door aan het koken te refereren, refereerde ze immers impliciet aan het spel dat ze hadden gespeeld. Dat was onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hij wist dat, maar zij natuurlijk ook.

Vanzelfsprekend zou Johan haar helpen, dat wist hij direct al. Met alle plezier zelfs, hoe zou hij haar iets kunnen weigeren. Het leek hem alleen wel leuk om haar in spanning te laten en daarom beloofde hij niets. In plaats daarvan zei hij dat hij erover na zou denken mits ze een avond met hem op stap zou gaan. Op die avond zou hij zijn besluit vertellen. Eventueel zouden ze dan ook de details kunnen bespreken. Over dat voorstel hoefde Marjolein niet na te denken. Haar antwoord was de vraag waar ze heen zouden gaan. Door die reactie schoot Johan in de lach, maar hij gaf geen antwoord. Het enige dat hij kwijt wilde is dat ze zich heel netjes moest kleden.
Het is de bewuste avond en Johan lag juist de laatste hand aan zijn kleding toen Marjolein aanbelde. Blijkbaar had ze er zin in want ze was er een half uur eerder dan afgesproken. Toen Johan opendeed sloeg zijn hart een slag over. Marjolein droeg een nauwsluitend, glimmend zwart jurkje, tot net boven haar knie�n, met daaronder netkousen. De stof van de jurk spande zich als een tweede huid om haar fr�le lichaam. Daarmee werden haar slanke taille en kleine borsten zeer benadrukt. De split van haar jurk week een beetje met elke stap die ze zette. Ze droeg een eenvoudig zilveren kettinkje, was lichtjes opgemaakt en had het haar in een staartje. Al met al zag ze er zo adembenemend uit, dat Johan er een droge mond van kreeg. �Hoi Johan, daar ben ik dan. Heb je net zo zin in onze date als ik?� Johan moest zich dwingen om zijn ogen van haar los te trekken. Bij het naar buiten gaan slipte Marjolein een hand onder zijn arm. Tijdens de rit, op weg naar het sjieke restaurant waar Johan een tafel voor een diner dansant gereserveerd had, praatte ze opgewonden honderduit. Hoewel ze nog steeds niet wist waar ze naartoe gingen, vroeg ze er niet ook niet naar. Met graagte liet ze zich door hem verrassen.

De plaats in het restaurant was subliem. Ze hadden een tafel met uitzicht op de kleine dansvloer en vlakbij het podium. Marjolein was duidelijk onder de indruk van de ambiance. Hiphop en rap, dat was de wereld die ze kende, dit was nieuw voor haar. Het weerhield haar er echter niet van om gewoon te blijven kletsen. Alleen had ze het nu niet meer over haar wedervaardigheden op school, of het rare gedrag van jongens, maar over meer serieuze zaken. Zoals de naderende examens en haar toekomstplannen. Geamuseerd hoorde Johan het allemaal aan.

Ergens op de avond klonken ze. Toen daarbij hun handen elkaar per ongeluk raakten, trokken geen van beide zich terug. Dat was het moment dat Marjolein voor het eerst haar mond hield. Hun blikken kruisten zich, waardoor Johan meteen een reactie voelde. Zijn lul sprong werkelijk overeind. Net als toen vroeg hij zich af wie er met wie speelde. De betovering werd verbroken door de ober, die de bestelling kwam opnemen. Tijdens de maaltijd echter, toen ze tegelijk hetzelfde wilden pakken, gebeurde het weer. Ook ditmaal trok geen van beide hun hand terug. Johan besefte heel goed dat Marjolein hem iets duidelijk probeerde te maken. Hij vond het alleen nog niet duidelijk genoeg.

Tot halverwege de avond gebeurde er verder niets bijzonders meer. Ze zaten lekker aan de wijn toen de conversatie plots een andere wending kreeg. Het was Marjolein die ermee begon. �Weet je, Johan, niemand is ooit zo lief voor mij geweest. Ik heb het wel eens gedacht dat jij eigenlijk mijn vader had moeten zijn.� Johan was even sprakeloos en het ongeloof was aan hem af te lezen. �Ondanks de dingen die ik je heb laten doen en met je heb gedaan?� Marjolein knikte gedecideerd. �Ja, want ik wist dat ik je kon vertrouwen.� Toen bloosde ze. �Trouwens, zo heftig was het nu toch ook weer niet.� Johan staarde haar aan, ondertussen zijn reactie afwegend. Hij had destijds alleen maar wat met haar gespeeld. Afgezien van die ene keer dat ze op zijn schoot zat, en hij zijn handen onder haar billen had geschoven en haar �droog� had geneukt, had hij haar niet aangeraakt. De tekenen wezen er op dat daar vanavond verandering in zou komen. Hij voelde dat ze �er� weer voor in was. Net als die keer dat ze onverwachts en aangeschoten bij hem voor de deur had gestaan, Johan besloot om te testen hoever ze zou willen gaan.

Hij bracht het net zo onverwachts als Marjolein eerder. �Als het dan niet zo heftig was, dan is het misschien ook niet zo heftig om mij nu je slipje te geven.� Marjolein verslikte zich in haar wijn. Maar ze herstelde zich snel en maakte meteen aanstalten om te gaan staan. Dat was echter niet hoe Johan het had bedoeld, hij wilde dat ze gewoon bleef zitten. Er verscheen een diepe blos in haar gezicht, die doorliep tot in haar hals. Dat had ze niet verwacht. Maar weer herstelde Marjolein zich uiterst snel. Nadat ze zich ervan had vergewist dat er niemand haar kant opkeek, bracht Marjolein een hand onder tafel. De ander liet ze quasi nonchalant op tafel liggen. Het speet Johan dat hij niet onder de tafel kon kijken. Want dat zou vast en zeker een heel geil gezicht geweest zijn. Marjolein wipte even op, boog zich voorover, bukte, en legde toen haar gebalde vuist in zijn open hand. Het slipje was zwart, doorzichtig en klein, heel klein. Johan knikte tevreden, er lag een leuke tijd in het verschiet. Vervolgens vertelde hij dat hij de kamer voor haar in orde zou maken. Omdat ze tot nu toe alles had uitgevoerd wat hij had voorgesteld, besloot hij om het ditmaal eens anders te doen. Hij stelde haar voor de keus om huur te betalen of de oude afspraak op te pakken en in huis geen ondergoed te dragen. Marjolein grijnsde. �Het geld dat ik met mijn krantenwijk verdien, kan ik heel goed gebruiken voor andere dingen�� Johan grijnsde met haar mee�

Wordt vervolgd!